Kopi Susu

Voor het eerst sinds een week of tien zit ik weer in een café. In pre-coronatijden zat ik altijd bij Kopi Susu op de Kanaalstraat een theetje te drinken als de schoonmakers mijn huis aan het schoonmaken waren. Eerder nog, toen ik herstelde van mijn heupoperatie zat ik hier uren per dag de krant te lezen.

Dan zie je nog eens iemand: buurtactivisten die een nieuw ontmoetingscentrum willen oprichten, bierdrinkende mannetjes, slovende zzp’ers op laptops. Soms kwam ik de wijkverplegers tegen die me ’s ochtends geholpen hadden met wassen en aankleden. Ik kom ze nu nog wel eens tegen. Ik laat ze na meer dan drie jaar nog steeds trots zien wat ik allemaal kan.

Maar Kopi Susu was natuurlijk dicht de afgelopen weken, dus dan ging ik maar fietsen als de schoonmaker kwam. En nu zit ik er weer. Alsof er niets gebeurd is. Er zijn wel wat dingen anders: minder tafeltjes en je bestelling afhalen bij een brede toonbank en het meisje achter de bar vindt het nog maar niks, want de optredens, huiskamerfeestjes en activistische vergaderingen waar Kopi Susu beroemd om is mogen nog niet. Maar de bierdrinkende mannetjes en ik zijn heel tevreden.