Fietsen

Reizen naar mijn andere oorden-van-min-of-meer-thuis (Indonesië, Zuid-Afrika, Engeland) is voorlopig niet mogelijk. En het zwembad was tot voor kort dicht. Dus mijn lichaamsbewegingsroutine was ook verstoord. Voor beide heb ik nu een alternatief gevonden: fietsen.

Ik had nog een oude sportfiets in de schuur staan, die mijn fietsenmaker met groot plezier weer opgelapt heeft. En mijn broer voorzag me van een fietsapp – Strava – die je route (inclusief hoogteverschil) en snelheid bijhoudt.

Het fietsen is het hoogtepunt van mijn dag. Soms lukt het me om voor 6 uur op te staan en om half 7 op de fiets te zitten. Dan is het nog niet druk. Wat is de lente mooi dit jaar, al is het natuurlijk veel te droog. En ik meen (heel antropocentrisch)  te voelen dat onze medeaardbewoners het wel prettig vinden dat die parasitaire mensheid een beetje binnen moet blijven. Alles is zo uitbundig: de bloesem, de tjirpende vogels, blije koeien en schapen in de wei.

En al fietsend ontdek ik van alles op twee verschillende sporen.

Enerzijds ontdek ik hoe ontzettend mooi de omgeving van Utrecht is met oud weidelandschap langs de Vecht, de oude Leidse Rijn en de Lek, moerassige veenafgravingen bij Loosdrecht, zanderige hooggelegen boslandschappen bij Lage Vuursche, Bilthoven, Driebergen. En al die immens verschillende landschappen zijn zo dicht bij elkaar. Ik kan ze in één tochtje allemaal doorkruisen en ervaren.

Anderzijds merk ik steeds meer dat ik indrukken van mijn verre reizen kan herbeleven tijdens het fietsen. Dat gaat eigenlijk vanzelf. Een blauwgrijze wolkenpartij aan de horizon lijkt heel even de Tafelberg bij Kaapstad en ik weet dan weer even heel precies hoe het aangezicht van die berg aanvoelde, zoals in een droom. Een lichtval ’s ochtends vroeg herinnert me aan het woestijngebied bij Marrakech waar ik op mijn reizen met mijn Tante Eva (de voormoeders hebben haar ziel) doorheen fietste van het hotel naar de stad om daar op ontdekkingstocht te gaan. Een nevel boven de rivier voelt net zo op de huid als een mistvlaag die de Serayu-vallei in Midden-Java aan het zicht onttrekt.

Het zijn hele korte momenten, en de gelijkenissen zijn niet eens in eerste instantie visueel maar tactiel. Ik vind het heerlijk om dat te voelen; ik hoef er niet eens mijn best voor te doen, en het is een prima compensatie voor het online limbogevoel van eigenlijk nergens zijn. Al fietsend ben ik ergens, en omdat ik ergens ben, hoef ik er niet te blijven, en kan ik me bovendien een "elders" voorstellen.

.