Oud gevoel

We zijn half maart halsoverkop online college gaan geven, zonder enige voorbereiding en zonder professionele voorzieningen thuis. Een collega heeft moeite zich verstaanbaar te maken tijdens colleges op momenten dat haar echtgenoot (aangesteld aan een andere universiteit) ook college moet geven want de internetverbinding trekt dat niet. En een andere collega van mij geeft college op de slaapkamer van zijn dochter, want dat is de enige kamer in huis waar hij ongestoord kan zitten.

Voor mij is het makkelijk. Ik had net een repeater/signaalversterker voor mijn internet aangeschaft, ik hoef geen kinderen thuis les te geven en ik hoef geen rekening te houden met het werk van huisgenoten. Maar ik vind het loodzwaar. Ik merk nu hoe ik me – in normale omstandigheden in de collegezaal – verlaat op mijn fysieke aanwezigheid: de omvang van mijn lichaam en mijn stem. Ik realiseer me dat ik studenten erbij kan houden, niet alleen door wat ik ze vertel, maar ook door ze aan te kijken en te zien of ze terugkijken.

Ik voel nu pas (nu ik het mis) dat ik tijdens het lesgeven continu bezig ben met het verkrijgen van feedback door de atmosfeer in de klas te proeven en de lichaamstaal van de studenten te lezen. Ik denk dat lesgeven me goed afgaat omdat ik dat proeven en lezen goed kan, en op basis daarvan mijn uitleg of presentatie kan aanpassen. Nu die feedback er niet is, weet ik eigenlijk niet wat ik aan het doen ben. Dat merk ik ook in sociaal online contact buiten colleges: is wat ik doe sociaal wenselijk, komt het aan zoals ik het bedoel? Geen idee. Durf ik een grapje aan, of een ironische opmerking? Liever niet. Het lijkt al een paar keer misgegaan te zijn, al weet ik dat niet zeker.

Door de nogal schaarse live-ontmoetingen van de afgelopen weken werd ik geconfronteerd met een heel oud gevoel: sociale onzekerheid. Een gebrek aan vertrouwen dat ik sociaal vaardig ben. Het brengt me terug naar die duistere puberjaren toen ik op school gepest werd en in de klas min of meer een sociale paria was. Dat laat ik me nooit weer gebeuren, wist ik toen dat voorbij was, en ik weet ook dat het niet weer zal gebeuren, maar mijn gevoel erover trekt zich niets aan van die wetenschap.

Introverte mensen schijnen wel te varen bij deze situatie. Waarschijnlijk maken ze zich minder druk over wat andere mensen van hen vinden. Ik ben daar misschien een beetje te gevoelig voor. Dus misschien is deze crisis dan een aanleiding om daar iets mee te doen. Never waste a good crisis… Ugh.