Gelokaliseerd en onthecht

Donderdag moest ik opponeren bij een promotie “in” Groningen. Ik had het protocol voor online promoties van tevoren goed doorgelezen: op tijd achter je computer zitten, stemmig gekleed zijn. Dus ik had een net jurkje aan, en daaronder een sportbroekje, want dat zit veel lekkerder dan een panty.

Zulke protocollen zijn al ouder dan de coronacrisis want het komt wel eens voor dat een promovendus of een opponent niet fysiek aanwezig kan zijn bij de verdediging. Maar voor mij was opponeren vanachter mijn eigen keukentafel wel heel nieuw. Eind januari ben ik nota bene nog doodleuk naar New York gevlogen om te opponeren... En ik moet er niet aan denken dat mijn eigen promotie, en alle feestelijkheid die daarna kwam, online had moeten plaatsvinden. Wat een sof.

Toen de promovendus zijn doctorstitel online had gekregen logde ik in voor het volgende evenement: de bekendmaking van de facultaire UvA-docenten van het jaar. Een enthousiaste student had mij ook voorgedragen, dus samen met 121 collega’s van de Faculteit Geesteswetenschappen (en nog zo’n 360 van de overige faculteiten) mocht ik dringen voor de facultaire erepodia. Een praatje van de rector-magnificus, vanuit haar betegelde keuken, en een uitwisseling van best practices voor het geven van online onderwijs.

Handig van ze: al die potentiële UvA-docenten van het jaar bij elkaar. We denken allemaal: “ik word het waarschijnlijk niet, maar als ik het word, moet ik er wel zijn” en dan dus even zo’n agendapunt afwerken. Medezeggenschapsraden hebben berekend dat goed online onderwijs alleen kan met een twee keer zo ruime docent-student ratio: 1:12 i.p.v. de huidige 1:25. Dat gaat in het huidige en toekomstige economische klimaat niet gebeuren. De improvisatorische thuiskantoortjes (in keukens, met slechte wifi of in de slaapkamer van het kroost) zijn nu wel zo’n beetje uitgewoond. Hoe moet dat volgend jaar? Daar heeft niemand een antwoord op, maar de retoriek dat we het kunnen (en moeten kunnen) wordt op zo’n bijeenkomst dan nog even goed opgeronkt.

Toen dat gebeurd was werden de winnaars bekend gemaakt. Voor elke faculteit één. De winnaar bij geesteswetenschappen bleek de collega te zijn (van een andere discipline dan muziekwetenschap) met wie ik een uur eerder in de promotiecommissie gezeten had. Dat was erg grappig, maar maakte de verhaspeling van plaats en gelegenheid ook compleet. Ik fietste na afloop naar Benno en Koert voor het avondeten en een knuffel, en bedacht dat ik een hele middag achter mijn keukentafel had doorgebracht en toch “nergens” was geweest: in een online limbo dat net zo amorf is als het verloop van de tijd gedurende de afgelopen maanden. Wat was het heerlijk om weer even iemand vast te kunnen houden en in de ogen te kunnen kijken!